Een woord: INDRUKWEKKEND

We gaan even terug naar 4th of July. De Fransen mogen dan al beschouwd worden als échte patriotten, de Amerikanen hebben bewezen dat ze minstens hun evenknie zijn. Overal balonnen in de kleuren van de 'Stars and Stripes', vlaggetjes overal waar je keek, ze hadden er dus werk van gemaakt.

Bij aankomst kregen we meteen een hotdog met frieten onder onze neus geduwd, gevolgd door een lekkere fruitsla. De sfeer zat er al goed in, met wat Amerikaanse klassiekers op de achtergrond. Al snel volgden de 'jellyshots' en later op de avond zelfs bodyshots, telkens luid aangemoedigd met een 'U-S-A, U-S-A'.

Na enkele spelletjes 'flip-the-cup', was het tijd om andere oorden op te zoeken en trokken we naar Kelly's. Daar ging het feestje gewoon verder, hoewel het vooral voor de Ieren te zwaar werd. Het stereotype van de dronken Ieten hebben ze extra in de verf gezet toen later bleek dat één van de hele koelkast had volgeschreven met 'permanent marker'.

's Anderendaags hadden we bijna allemaal een vrije dag, dus zijn we het zwembad gaan opzoeken in een luxueus hotel om wat af te koelen. 's Avonds hebben we de lokale karaoke onveilig gemaakt, vanzelfsprekend ingezet door de Amerikanen met 'New York, New York'. De avond eindigde zoals de dag voordien: in Kelly's.

Bij het eerste weekend hoort natuurlijk ook de eerste uitstap. Om negen uur uit de veren, want met een bont gezelschap van 24 vrijwilligers (vooral Amerikanen, Fransen en Spanjaarden) zouden we voor twee dagen naar 'Las Isletas' gaan. Maar zoals altijd kwam onze lift ons weer veel te laat oppikken en bleek later dat er slechts plaats was voor 16.

Met zes vrijwilligers hebben we dan maar besloten om slechts één dag te gaan en het tripje zelf even te regelen. Nog geen half uur later zaten we in een bus die ons naar een klein haventje bracht. Van daar krijg je al een prachtig uitzicht over de vulkanen in de buurt en alle kleine eilandjes die errond liggen.

Transport (pick-up, bus en boot), een maaltijd, een pintje, een bezoek aan het apeneilandje en een prima gids voor slechts 20 dollar, waar vind je dat nog ergens.
We waren nog maar net op het bootje gestapt of mijn mond viel al open van verbazing. Ik heb helaas niet zo heel veel foto's kunnen trekken, want de batterij van mijn fototoestel was niet volledig opgeladen, maar m'n medereizigers hebben er best wat genomen, dus ik probeer ze zo snel mogelijk te pakken te krijgen.

'Las Islates' zijn echt een prachtig stukje natuur. Je waant je ineens niet meer in Granada, maar in een tropisch paradijs. Het water was heerlijk warm om even rustig te zwemmen en tegelijk overheerlijke verse mango's te eten, terwijl er brulapen boven ons hoofd in de bomen op ons neerkeken. Onze gids wist maar al te goed hoe hij ze moest lokken.

Blijkbaar zijn al die kleine eilandjes een gevolg van een uitbarsting van Mombacho, de grootste vulkaan hier in de buurt. Nadien heeft de lokale bevolking er huisjes op gebouwd en soms ook verkocht. Best grappig om een bordje met 'te koop' te zien op een eilandje van 10 op 10 meter. Sommigen eilandjes zijn heel wat groter en kosten ongeveer 500.000 dollar. Amerikanen kopen het goedje dan op en zetten er kasten van huizen of hotels op, een raar maar spectaculair zicht.

Onderweg stopten we ook nog even bij het apeneilandje, waar er al meteen eentje in een andere boot sprong op zoek naar voedsel. De drie andere waren eerder verlekkerd op de koekjes van Mira (een Indisch-Engels meisje). Ze klommen letterlijk tot aan de boot om wat lekkers uit onze handen te grijpen, een geweldige ervaring.

Nadien nog genoten van een lekkere maaltijd (gepaneerde kip met puree, wat frietjes en een slaatje) en een fris pintje. Ondertussen hadden we al enkele stormen te verwerken gekregen, dus kletsnat (maar helemaal niet koud) met de pick-up terug naar 'El Martirio' (de naam van ons huis). Morgen gaan we met dezelfde kliek naar één van de vulkanen hier om 'canopy' (ziplining) te doen. Ik kijk er al enorm naar uit om die 17 lijnen aan te vatten.